شاخه ای از صنعت سبک که چرم نرم و سفت از پوست حیوانات تولید می کند و کفش چرمی را از چرم طبیعی و مصنوعی تولید می کند. علاوه بر این، از چرم برای تولید پوشاک و مهار زین و کالاهای دیگر، و همچنین اجزای سازنده پارچه و سایر ماشین آلات استفاده می شود.
استفاده از روش‌های تولید صنعتی در صنعت چرم و کفش در کشورهای پیشرفته از نیمه دوم قرن نوزدهم آغاز شد. در تولید چرم، اولین فرایندهای مکانیزه برخی از عملیات آماده سازی و اتمام بود، و در سالهای 1880 و 1890 یک روش تسریع برنزه شدن چرم با نمکهای کروم اتخاذ شد، و جایگزین روش اولیه برنزه کردن با تاننهای گیاهی شد. در صنعت کفش فرایند مکانیزاسیون از سال 1850 با استفاده از چرخ خیاطی برای ساخت بالاترین قسمت آغاز شد. از آن زمان تا اواخر قرن نوزدهم، ماشین‌های ویژه دیگری اختراع شد که روند تولید کفش را مکانیزه می کرد.
در روسیه قبل از انقلاب صنعت چرم و کفش عقب مانده بود. چرم در شرکت‌های کم بازده و تا حدی داخلی با استفاده از فناوری ابتدایی ساخته شد. روند ساخت چرم تا 180 روز به طول انجامید (امروز 20-30 روز طول می کشد). کفش ها اساساً در فروشگاه های هنر و صنایع دستی و توسط صنعتگران منفرد ساخته می شدند. صنعتی شدن صنعت چرم و کفش بسیار کند بود. در سال 1913 ، 68 میلیون جفت کفش چرمی تولید شد که بیش از 8 میلیون جفت کفش ساخته شده در کارخانه ها بود. 80 درصد عملیات تولید در کارخانه های تولید کفش با دست انجام می شد. مهندسی برای صنعت وجود نداشت. تجهیزات و ابزار کارخانه های تولید چرم و کفش و نیز مقدار زیادی کالای چرمی و دباغی کرم برنزه شده از کروم وارد کشور شد. اولین کارخانه‌های بزرگ تولید چرم در روسیه در سال 1739 در شهر اوستاشکوف (در استان کالینین امروزی) ساخته شد.
در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی صنعت چرم و کفش به یک شاخه مکانیزه بزرگ از صنعت تبدیل شده است. گیاهان قدیمی بازسازی و بزرگ شده اند و کارخانه های جدید برنزه سازی در مسکو، التس، کوزنتسک، نووسیبیرسک، ایرکوتسک، موگیلف، فرونزه و سمی پالاتینسک ساخته شده اند. کارخانه های تولید کفش در Sverdlovsk ، Tbilisi ، Kuznetsk ، Novosibirsk و کیف احداث شده اند. مهندسی صنایع کالاهای چرمی و همچنین تولید عصاره برنزه ، کالاهای چرمی برنزه از کروم و چرمهای مصنوعی معرفی شده است.
پس از جنگ بزرگ میهنی (45-1941) ، همراه با ترمیم و بازسازی گیاهان قدیمی، کارخانه‌های جدید تولید کفش در شاختی، وروشیلوفگراد و گرودنو احداث شد، کمباین های چرم و کفش در ژامبول و اولایانوفسک به بهره برداری رسید و گیاهان چرمی در بوبرویسک، لووف، خارکوف، بردیچف، باکو، تاشکند، سمرقند و دوشنبه ساخته شد. این صنعت با تجهیزات مدرن فراهم شده است، فناوری پیشرفته و سازمان تولید بهبود یافته است. توسعه موفقیت آمیز صنعت چرم و کفش به واسطه گستردگی تقلید سوسیالیستی در صنعت امکان پذیر شده است.
در سال 1970 ، صنعت چرم و کفش اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی حدود 43000 کارگر مهندسی و فنی (از جمله بیش از 30000 نفر با تحصیلات عالی و متوسطه) یا 6 درصد کل پرسنل صنعتی و تولیدی آن شاخه از صنعت را به خدمت گرفت.
اتحاد جماهیر شوروی از نظر حجم تولید کفش چرمی مقام اول را دارد (1971). با این حال ، در تولید سرانه (برخی سرانه 2.8 جفت) هنوز از برخی کشورهای توسعه یافته سرمایه داری عقب است.
استفاده از چرم های مصنوعی در تولید کفش در اتحاد جماهیر شوروی با داده های زیر مشخص می شود: در سال 1971 ، از کل تولید 679.2 میلیون جفت ، 62.4 میلیون با بالاترین چرم مصنوعی و 465.4 میلیون با کف ساخته شده از چرم ساخته شده است. جایگزین ها از آنجایی که کفش های بالا و پایین چرم طبیعی قطعاتی از چرم مصنوعی دارند ، سهم چرم مصنوعی مورد استفاده در تولید کفش در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیست 42 درصد بود.
در روسیه قبل از انقلاب صنعت چرم و کفش عمدتا در مناطق شمال غربی، غربی و مرکزی روسیه توسعه یافت. در آسیای میانه ، قزاقستان و مناطق شرقی روسیه تقریباً هیچ گیاهی وجود نداشت. در طول سالهای قدرت شوروی، توزیع جغرافیایی صنعت چرم و کفش یکنواخت تر شده است.
در میان دیگر کشورهای سوسیالیست، لهستان، چکسلواکی، جمهوری دموکراتیک آلمان و مجارستان دارای پیشرفته ترین صنایع چرم و کفش هستند. چکسلواکی، که بالاترین سرانه تولید کفش را در جهان دارد، بخش قابل توجهی از تولید کفش خود را به کشورهای دیگر از جمله اتحاد جماهیر شوروی (شوروی) صادر می کند.
